اکين کي اوجاڳا ازل جا
اسان طلب تاتي سمونڊن جي سانئڻ!
اوهان بوند لئه ڀي صديون آ سِڪايو.
”اوهان جي قرابت، نه ساحل نه ڪشتي،
اسان پاڻ ٻوڙيو، ڪڏهن پاڻ تاريو!“
اکين کي اوجاڳا ازل جا ڏناسون
سدا ٿيون اِڇائون مسافت جون عادي،
چپن کي ڏنيوسين چميون آٿتن جون،
اسان رند روڳي، اسان آد ــ جڳادي!
هجومن جي دنيا ۾ هيکل ئي هيکل
ڪيونسين هميشه پنن سين پچارون،
مٽي ۾ ئي صورت ڏٺي سون سدائين،
مٽي ۾ ئي مورت پَسيون سين نهارون!
خوابن جي خانه بدوشيءَ وانگر
ڪڏهن جيءُ جوڳي، ڪڏهن من بهارون،
اڙي عشق! توتي ڏيون ڇا ميارون!
اڙي عشق! توتي ڏيون ڇا ميارون!