تشنگي جو بدن
سُرت جي ساري سفر ۾ سڀ وڃائي،
پوءِ به مون کي ائين لڳو آ،
زندگي ڄڻ ڪو سڳو آ.
تند جنهن جي لمحي لمحي آ اُڻيو،
آرزوئن جي بدن جو،
ليڙون ليڙون ڪو لباس،
۽ پياس،
دشت ۾ پاڳل هوائن جي پٺيان،
چين پنهنجي چاھ جو خود ئي وڃائي
خود ئي پيري ۾ رهي آ،
هير جھڙي هيءَ وهي آ،
خوشبو جنهن جي،
خود بهارن جا بدن،
ڪيترا بي چين ڪيا هنِ،
پير واريءَ پيچري تي،
ڪيترا وکريا پيا هنِ.
نيڻ ڪنهن خانه بدوش،
خوبصورت خواب وانگر
هرڻ جان جن جي پٺيان،
من ــ جياپو ڪيترو ماندو ڀَڳو آ!
پو به مون کي ائين لڳو آ،
زندگي ڄڻ ڪو سڳو آ،
ريشمي ڪا تند جنهن جي،
تشنگي جي ڄڻ بدن تي،
ننڊ جا ٽاڪا هڻي ٿي!
ننڊ جا ٽاڪا هڻي ٿي!