تنهنجا نيڻ چمان
گِھنڊ وَڄن چوڌار اڃا ٿا
موهي ٿي مهڪارِ اڃا ڪا
دل چاهي ٿي ٻيهار اڃا
نوري! تنهنجا نيڻ چمان مان.
موت اڳي پوءِ اچڻو آهي،
ميل نه ٻيهر مچڻو آهي،
تنهنجي ڳل تي اڄ کان پو ڪو،
رنگ نه منهنجو رچڻو آهي!
ڇانوَ شفق ۾ تنهنجي ڊونڊي،
ڪينجھر هنج تي هوندي ڀي جي،
مان ته نه هوندس، مان ته نه هوندس!
چنڊ ستارا ساکي هوندا،
سونهن نظارا باقي هوندا،
مان ته نه هوندس، مان ته نه هوندس!
موھ آ پيالو مڌ جو اهڙو،
ڪو به پياڪو پيتي ان مان،
ڪڏهن به جانان! ڍايو ڪونهي!
ٿوهر وڻ جان آهي حياتي،
پيار بنا ڪو سايو ڪونهي!
ائين الئه ڇو مون کي لڳي ٿو؟
تنهنجو هي آغوش آهي جو،
جنهن ۾ منهنجي ساري هستي،
موتئي جي ڪنهن مکڙي وانگي،
ٽڙي پئي آ، کڙي پئي آ،
تنهن جو پل ئي ڪافي آهي،
جنهن ۾ پيو ٿو آئون جيئان.
ليڪن پياري! پو به الئه ڇو؟
پياس ٿئي ٿي اڃا پيئان،
دل چاهي ٿي ٻيهار اڃا
نوري! تنهنجا نيڻ چمان مان.
نوري! تنهنجا نيڻ چمان مان.