زلف پريشان ڪنهن لئه آتا….؟
ڪچي ڏوريءَ وانگر آهن
پريت سوا سڀ ريت جا رستا!
چِتِ ــ چُوليءَ تان ٽُٽي پون ٿا،
هڪڙي سٽَ سان سڀئي ڌاڳا!
رات اچانڪ ائين ٽِمي پيا
نيڻ ــ ڇپر مان لڙڪ ــ چُئاڪا!
دُکندڙ نيڻن جي زخمن تي،
ننڊ رکيا ها مرهم ــ پها!
دل جي در تي دستڪ هئي پر،
خواب اکين تي کيپ هئا ڪي،
ڇرڪ ڀري جو هوءَ آ جاڳي،
ٽُٽي پيس سڀ سپنن ــ شِيشا!
دل آ ساگر، سارون ڪشتي
لهرون پاڳل نيڻ سفر جا!
شام جي هنج ۾ سج لٿو آ،
چوڏس پکڙيا رات جا پاڇا!
ڪومل هٿ تي هير ٿي ووڙي
زلف پريشان ڪنهن لئه آتا!
حسنِ بدن ٿي خوشبو ويو آ،
ٽاريءَ ٽاريءَ ڀَنوَرن ڀيرا!
اونداهيءَ ۾ مِرگھه ــ اکي هوءِ
ڪير ٿي ڳولي گس تي پيرا؟
ڪير ٿي ڳولي گس تي پيرا؟