نه ٿو جيءُ ڀرجي، نه ٿا نيڻ ڍاپن،
اڃايل سمندر ڪِئين چپ آجھاپن!
ڪٿي چين موسم ڪو پاتو آ جانان!
رڳو زخم دل آ، اسان جي شبابن.
وُٺيون بارشون پر ڀِڳو ئي بدن آ،
هينئون مِرگھه وانگي لُٽيو آ سرابن.
ڪيا ڪاغذن ۾ دفن لڙڪ پنهنجا،
هي ”لفظن جو ماتم“، تڏو آهي خوابن!
حُسن زندگي ۽ حُسن آ خدائي،
ڪيو سونهن سجدا، نه ڀِيليو گلابن.
اڃا چندُ لمحا ته ترسو ڪي جانان!
اڃا چنڊ ـــ چهرو چمڻ ڏيو حجابن.