2010 ع واري مها ٻوڏ جي پس منظر
۾ لکيل بيتَ
سنڌوءَ ٻوڙي سنڌڙي، ڦورن ڦُريا ڌراڙ،
ايڏي جوءِ ۾ جاڙ، سنڌ روئي ٿي رت ڦڙا.
ڌراڙن جا ڀرجھلا، ڀاڳين جا ڀڳوان،
مِهر ڪج مسڪينن تي، موج ڀريا مهراڻ،
ڌرتيءَ جا ڌنوان، سنڌ سندءِ آ آسري.
ٻوڏ سٽيل ماروئڙا، پَٽ تي پيا آهن،
دهشت دم درياءَ ۾، ويرون تارِ وَهن،
اَجھي ريءَ اُڀ هيٺ، واهر واجھائن،
آسروند آهن، ماڻهو مالڪ مِهر لئه.
صاحب! سُڻي سڏڙا، ٻوڏ مصيبت ٽار،
اَڌر نِڌر ننگپال تون، اوکيءَ ويل اُڪار،
ڌرتي شاھ لطيف جي، آهي تو آڌار،
موج ڀرئي مهراڻ جي، بَــرَ ڏي مُوڙِ مَهار،
واهر ڪر ولهار، سنڌڙي ٻُڍڙي ٿي ٻُڏي!
ويڙها ويرين ڀيليا، جھيڙن جھوري جند،
سُک نه سنبري سنـڌ، اڌ صدي اتهاس ۾.
ڪڏهن اُجاڙي سوڪهڙي، ڪڏهن اُجاڙي ٻوڏ،
سنڌڙي سدا اوڏ، اَڏيا مٽيءَ گھرڙا.
ڀَرِي تُري سنڌڙي، ٻوڙي ويئي ٻوڏ آ،
هاڃي هنيون ڪيتريون، هينئين هنئي هڪڙي،
درد ڀري دلڙي، دُکي دردن دود ۾.
سگهه بڻائي سورن کي، سانگي جي اُٿندا،
ڀتر ٿِي ڀُرندا، دک سموري ديس جا.
مٿان ماروئـڙن جي، هي جي ڏينهن ڏهاڳ،
ڏورڻ ڏکيو هيڪلو، آهي پنڌ اَجھاڳ،
وکان ويجھو ماڳ، جي تو جاڳ آ جيءَ ۾.
وکان ويجھو ماڳ، جي تون ساٿي سچ جو،
آهي تنهنجي وس ۾، تنهنجو ڀاڳ اَڀاڳ،
جِيءَ ۾ تنهنجي جاڳ، آهي گس پرينءَ جو.
سُکن پاڙون واءَ ۾، ڏکن پاڙون ڀونءِ،
جندڙي سنڌڙيءَ سونءِ، سکن ڏينهڙا ٿورڙا.
ٻُڏي لُڏي ٻارِ مان، پُڄي وڃبو پارِ،
هينئڙو ڪين هارِ، ”ڏکن ڏينهڙا ٿورڙا.“
اُٿو، ورنايو سڏ، مِڙي سڀ مُٺِ ٿيو!
ڏوريو پنڌ ڏکن جو، گوندر کڻي گڏ،
محبت آهي مَڏ، تَرِي پاڻ اُڪاريو.
سنڌوءَ نه ٻوڙي سنڌ، ٻُوڙي ٻوگھلن،
هاڃي هنيا ماروئـڙا، ڪنهن در دانهن ڏين،
”ڏئي ڏنڀ ڏڏن“، سُکي ٻوڙي سنڌڙي.