شهرِ جانان
چيوسين اکين کي
کڻو پير سوچي،
غضب شهرِ جانان،
پٿر لوڪ سارو.
هي جلوه ــ نمايون،
هوائن جا جھونڪا،
سدا ساٿ ڪنهن جو،
ڏئي ڪيسين سگھندا!
مڃي نيڻ ويا پر،
مُڙي دل نه پاڳل!
چيو بي چئي دل:
”مڃيوسين ته سارا،
هي محبوب منظر،
اکيون پوري پل لئه،
وساري به ڇڏجن.
مگر هو جو مهڪيل
ڪي گيسو ــ گھٽائون،
کڻي روز اينديون،
رهيون هِن هُڳائون،
هٿن تي حِنا سان
لِکيل نينهن ناتا،
حُسن جي چپن تي،
هُو نغما سرايون.
هجر جون هُو تنها
۽ تاريڪ راتيون،
حَسين ساعتون ڪي
وصالِ صنم جون.
مينهوڳي جي موسم،
مٽي جي بدن جون،
هُو معطر هوائون،
اوسيڙي ۾ آتيون،
رهيون جي سدائين،
ڏِيئن وانگي روشن،
اهي بي قراريون،
اهي انتظاريون...،
ادا جي ڪيون سِين،
سدا عابدن جان،
اندر ئي اندر ۾،
عبادت نمازون،
ڪري ڪير ڪافر،
فراموش تن کي“!
امر سڀ اکين تي،
مگر ها ڪجي ڇا؟
هُو يادن جا ريشم،
جوانيءَ بهارون،
حُسن جانِ جان جو
خدائي جو پرتوو،
ڪري ڪير ملحد،
ڪو انڪار تنهن کان
ٿئي ڪير مرتد،
ڪو منڪر انهيءَ جو!