ڪو به نه ڄاڻي
ڇا دل جي پياسي هرڻيءَ جي،
ڪو واڳ ورائي سگھيو آ؟
ڇا ننڊ اُجھاڻل نيڻن جي،
ڪو جاڳ ورائي سگھيو آ؟
هيءَ ساري هستي ماڻهوءَ جي،
گھري اونهي سمنڊ جيان آ.
سمنڊ جنهين جي هر هڪ ڇولي،
چوڏهين اُجري چنڊ جيان آ.
سوچ به ڄڻ ته صراحي ٿئي ٿي،
جنهن مان پوري پياس جو امرت،
اڄ تائين ڪنهن پاتو ناهي!
آ دنيا ديد آئيني جي،
جنهن کي ڪنهن ڀي ڄاتو ناهي!
هو چنڊ اڪيلو آڌيءَ جو
ڪينجھر ڀر تي ڪنهن جي ڪارڻ؟
اڀري اوسيئـڙو ٿو ڪاٽي!
روز سياهي جي سيني مان،
۽ هو سورج ڪنهن جي ڪارڻ؟
نڪري نروار ٿِئي ٿو پيو!
ڪنهن جي ڪاڻ جِئي ٿو پيو؟
ڪو به نه ڄاڻي، ڪو به نه ڄاڻي،
ڳُجھه جي ڳنڍ انوکي آهي!
موت جي مٽيءَ ۾ پر ڪنهن؟
موھ حياتي پوکي آهي!
موھ حياتي پوکي آهي!