ڪاش اياڻا ڄاڻين تون!
ڪوئي پنڇي جي پَرَ ساهي،
پڃري مان آزاد ٿئي ٿو.
منهنجي دل تان درد جو پٿر،
دوست! هڪڙو ڄڻ ته ڀُري ٿو.
جيئن خزان جي خنجر سان ڪو،
ڪنهن ٽاريءَ مان گل ٽٽي ٿو.
ان جي ساري پيڙا جو ڄڻ،
منهنجي من ۾ درد چڀي ٿو.
ڪنهن دکيءَ جي نيڻن مان جي،
ڪوئي بيوس لڙڪ لڙي ٿو.
ساري هن سنسار جو ان ۾،
ڄڻ ته ڪوئي ٻول ٻُري ٿو.
ڪوئي جي ڦٽ پاٿ تي ڦٿڪِي،
تنها تنها دم ڏئي ٿو.
ڪاش اياڻا! ڄاڻين، سو تون،
انسانيت جو موت ٿئي ٿو!
ڪوئي پنڇي، جي پَرَ ساهي،
پڃري مان آزاد ٿئي ٿو،
منهنجي ساري هستيءَ جو ئي،
سوئي ڄڻ آواز ٿئي ٿو.
سوئي ڄڻ آواز ٿئي ٿو.