دل جي خانه بدوشي
ڪيتري خانه بدوشي،
دل به بادل جان ڪئي آ.
پنهنجي پيرن جي سفر ۾،
ڌرتتي ساري رهي آ!
عمر جي هيءَ خود خيالي،
صحرا رڻ ۾ ڄڻ سوالي؟
ڪهڙي تــڙ جي تشنگي ۾؟
ايتري ڊوڙي ڊڪي آ!
پير هيٺيان هر سفر ۾،
چڻنگ ڄڻ ڪائي جلي آ!
چين پنهنجو ڪيئن چئجي؟
ڪا چندرما وئي کڻي آ!
ڪاڪ جي مانڊاڻ هن ۾،
روح راڻو رات ڏينهان،
نينهن ڪهڙي جي نشي ۾؟
يار پوڄيندو رهيو آ!
پيار پوڄيندو رهيو آ!