تون جنم کان جيءَ ۾
مه جبين! تون اجنبي،
ڪيئن چوان مون لاءِ آهين!
ڇا ٿي چاهين؟
ڏور تائين،
جيئن ڏسان ٿو،
ٿي ڏسائين
منهنجي آهين.
دور هوندي دور ناهين،
ويجھڙي به مور ناهين،
پو به من ۾ ڄڻ ته آهين،
تون سڳنڌن واس وانگي،
چين منهنجو ٿي چورائين.
ڪيئن مڃان تون ڪا گھڙي
ڪنهن سفر ۾،
هم سفر آهين رهي!
۽ لهي ڪنهن موڙ تي،
مون کان وڇڙي آن وئي.
زندگي لمبو سفر آ،
اجنبي ڪوئي شهر آ،
ڪيترا جنهن ۾ مسافر،
ٿا ملي وڇڙن وري،
رُت انوکي هيءَ حياتي،
روز جنهن ۾،
گل ٽـڙي اُجـڙن وري،
ديد آهي ڄڻ دري،
پياس پنهنجي آ چري،
ياد تنهنجي آ وري،
روز نئين ڪنهن رنگ ۾،
تون آن هر پل سنگ ۾.
هن دنيا ۾،
حافظي جي هٿ تريءَ تي،
ڪيترو ۽ ڪير ٿو،
ڪنهن کي ائين سانڍي رکي!
پر او سانئڻ! چنگ وانگي
تند تنهنجي طلب جي،
چاھ منهنجي جي چپن تي،
هر گھڙي بي چين آهي،
دل ٿي چاهي،
ساھ ۾ توکي سمائي،
ڪٿ لڪائي آءٌ ڇڏيان.
روز تنهنجي آرزو،
نئين سِري سان ننڊ ۾،
خواب ٿي ڪورا اُڻي.
۽ وڻي ٿي،
روز مون کي،
منهنجي دلڙي،
طلب جنهن پل،
تنهنجي مون کان ٿي ڪري.
تون پري
ڪاٿي مِٺي آن!
تات تنهنجي منهنجي من جي،
هر ڏسا ۾،
ائين وڳي آ،
ڄڻ لڳي آ،
آشنائي منهنجي توسان،
آ ازل کان،
اڳ به ڪاٿي ئي رهي.
هي سفر هو هڪ بهانو
تون جُڳن کان منهنجي جيءَ ۾،
هير وانگر ڄڻ گھُلي آن!
وير وانگر ڄڻ ڇُلي آن!