شاعري

دل جي خانه بدوشي

فياض لطيف هِڪُ سُڄاڻ ڪوي آهي ۽ سندس ڪوتائون، انهيءَ ڳالهه جي ساکَ ڀرين ٿيون. فياض لطيف جي شاعري عشق ۽ زندگيءَ جي ٻين ڪيفيتن سان سرشار شاعري آهي. سندس هي ڪِتابُ ”دل جي خانه بدوشي“ اهڙي ئي اظهارَ جو تسلسل آهي. هِنَ ڪِتابَ ۾ موجود شعرن ۾ سَمايل فياض لطيف جا جذبا ۽ احساس يقينا ً پڙهندڙن جي دلين کي ڇُهندا ۽ فياض جو هي سُهڻو ڪِتابُ پيار ڪندڙن جي هٿن ۾ مُرڪندي نظر ايندو.
  • 4.5/5.0
  • 5221
  • 642
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • فياض لطيف
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book دل جي خانه بدوشي

ڪهڙيون ڪهڙيون ساروڻيون، پوئي پويان يار،

ڪهڙيون ڪهڙيون ساروڻيون، پوئي پويان يار،
هيري موتي هار، تنهنجون ساريون ڳالهڙيون!

تون ئي منهنجو آجپو، تون ئي آنهه امنگ،
تو بن ڪهڙا رنگ، تو بن ڪهڙيون راحتون!

آهن کوڙ اتاوليون، تو جيئن ڪائي ڪانهَ،
سمنڊ سراپا جانَ، تـڙ جيان ٻيون ڪامڻيون.

تو ريءَ مون کي ساءُ، ڪنهن ٻي مان اچي ڇو نه ٿو!
واهوندي جي واءُ، مون گل ڪيئي گود ۾.

تنهنجون سارون سانوري! مون من هٻڪارون،
ڪيڏيون بهارون، تنهنجي آئي آئيون!

تو جو اچي اوچتو، هٿين ڍڪيا نيڻ،
مون هو توکي سيڻ! ڪيئن سڃاتو پل ۾!

سارا رستا سُڌ جا، آهن اجايا،
مايا ئي مايا، روپ نرالو نينهن جو.

سدا منهنجي ساھ کي، آهي تنهنجي سار،
هينئين مون هٻڪار، نيڻين ننڊ نه آئـڙي.

اچ اچ منهنجي آرزو، تنهنجا نيڻ چمان!
ڳلي لائي ڳالهڙيون، تو سان ڪي ڳرهيان،
هينئون هنج ڪريان، مٺي! مون وٽ جي اچين.

اونداهيءَ ۾ چنڊ، تيئن تون منهنجي آرزو،
موهيو موهي منڊ، مون کي تنهنجي سونهن جو.

جئن هو سَرَ تي هنج، ائن پڻ تنهنجي سونهن آ،
موتي سپي منج، تئن تون من ۾ موهڻي.

آهي سونهن سمونڊ، پياس انوکي پيار جي،
اکين ننڊ اکنڊ، آٿت ريجھي ڪينڪي.

تون جي نيڻ نينهن جا، آءٌ سراپا سوز،
آءٌ سندءِ امروز، تون امرتا مون مٺي!

تون جي منهنجي موھ جي، آهين مجذوبي،
ٻيون به ڪيئي ڪامڻيون، مُنهنَ جون محبوبي،
تو ۾ جا خوبي، ڪنهن ۾ پَسان ڪينڪي.

ساجن، روپي سج جيان، نيڻين نينهن نکار،
مون کي موهي يار، نيڻين ننڊ کڻي ويا.

آهي هو آڪاش ۾، جيئن ننڊاکو چنڊ،
ائن پڻ منهنجون اکڙيون، اٺئي پهر اُکنڊ،
تون سراپا سمنڊ، آءٌ پياسو بوند جان!

آهي انت نه پار ڪو، عشقَ اڻانگا پنڌَ،
ڏورئي ڏکن هڏڙا، سُتي چِڪن سَنڌَ،
ايءُ پروڙن رِندَ، روڳ جنين جي روح ۾.

چانڊوڪي ۽ چنڊ تون، تون ئي چين چڪور،
تون ئي هينئين هور، تون ئي راحت روح جي.

تنهنجي سونهن سمونڊ مان، سپي ڪا سوجھان،
اچ اچ منهنجي آرزو، تنهنجا نيڻ چمان،
تو بن چندرمان، آءٌ اڌورو آهيان.

تنهنجون ساروڻيون ائين، سَرَ تي اُجرا هنج،
تو بن ڏينهَن اهنج، راس نه آيون راتڙيون.

ڪڏهن تند ڪٽار جي، ڪڏهن قرب ڪڪوھ،
ڪڏهن نيڻ ننڊ جا، ڪڏهن رمتو روح،
ڪڏهن سج صبوح، سانجھه ڪڏهن آ آدمي.

آهي انت نه پار ڪو، پياس انوکو پنڌُ،
جيون ماٽيءَ ــ مَنڌُ، ازل پياڪو آدمي.

جئن هوءَ گل تي ماڪ، تئن هي پل پريت جا،
اکيون اوجاڳيل طاق، من آ پياسو مِرگھه جان.

آئينءَ تون جو اوچتو، ٻانهن ۾ ٻيهار،
آرنڀ تنهنجي ارپيا، مون کي کوڙ خمار،
ساجن! تنهنجي پيار، هينئون هٻڪارون ٿيو.

پهريان ڪرڻا پرھ جا، ساجن سنيها،
مون کي موهي ويا، نوتو ڏيئي نينهن جو.

سارون تنهنجون سپرين، ٿر تي ٿڌڙا مينهن،
سِڪي راتو ــ ڏينهن، ساھ ٿو تو لئه سانوري !

مون جي اڱڻِ پوکيا، مينديءَ رتا گُلَ،
هيڏا ڇا لئه هُلَ، احمق لوڪ مچائيا!

توڙي جيون ٽوھ آ، ڪَسو ڪَسارو،
پوءِ به تَنهن جو مڌ جيان، پل پل آ پيارو،
تون جي جانان سنگ آن، ساٿُ سُڳنڌ سارو،
قربُ آ ڪنارو، سمنڊ جيان آ ساحري.

جانان! جوٺو جڳ، تو سڱ هڪڙو سپرين،
ازل کان ڀي اڳ، تو سان رشتو روح جو.

جانان! آهي عشق ڇا، اڳ نه ڪڏهن ڄاتو،
تو سان جو ناتو، سڀ پروڙيم سرمدي!

جانان! هاڻي آءُ تون، ننڊ ٿا نيڻ گُھرن،
هينئين منجھه هُرن، هر پل وارن آڱريون.

جانان! هاڻي آءُ تون، دوري ٿي ماري،
هينئون تو بن هر گھڙي، هنجھون ٿو هاري،
سانئڻ! تو ساري، ڏکيا گذرن ڏينهڙا.

آئون ڏاڍو رڃ ۾، ڀٽڪِي ٿڪو هان،
آءُ گھڙي آغوش ۾، ٿورو ٿڪ ڀڃان،
الئه پو جانان! جيئڻ گھڻا ڏينهڙا!

جانان! تو بِن آهيان، ڄڻ ته اڌورو مان،
ڳولا سندا ڏينهڙا، جي ٿو ساڃايان،
آءٌ ائين ڀانيان، سپني تون ئي ساڀيان.

جانان! جيون دشت جان، اڳ هو ائن ڄاتو،
توکي جو پاتو، مهڪي راھ گلاب جيئن.

جانان! رڻ ۾ جيئن ٿي، مٿان ڪڪر ڇانءُ،
ائن پڻ تنهنجو نانءُ، مون لئه ڇپر ڇانورو.

جانان! رڻ ۾ جئن هجي، هرڻ ڪو پياسو،
مون پڻ هِردو آ ائين، وُٺيءَ ــ وارياسو،
ونين وِماسو، درشن تنهنجي ديد جو.

جانان! جيون آ ائين، گل تي ماڪ ڦڙا،
تنهنجا قرب ڪڙا، ”پيار پناهون ڇانورا“.

جانان! جئن ڪا رات، چنڊ بنا بي نور آ،
تيئن پڻ منهنجي ذات، تو بن ٻُسي جڳ ۾.

جانان! تنهنجو آرنڀ آ، موتئي مهڪارون،
سرتي! تو سارون، وسري وسرن ڪينڪي.

سرتي! راھ گلاب جئن، آئي تو مهڪي،
مُرڪي هر مُکڙي، ٽـڙيا گل ٽانگر تي.

سرتي! سُٻنڌ ڏينهڙا، سرهيون سمرتيون،
تو سنگ صحبتون، وسري وسرن ڪينڪي.

سرتي! ڀاسي اوپرو، تو ريءَ هر ڪو پنڌ،
تون جان آهين سُڳنڌ، وِسريو وِسرين ڪينڪي.

سرتي! سليان ڪيئن مان، تو سان جو رشتو،
لمحا چند رفاقتون، خوشبو جو جھونڪو،
تنهنجو هڪ جلوو، نانوَ هزارين نينڍ جا.

سرتي! رُت بسنت جي، تو آئي ڀانيان،
ڳلي تو پايان، ٻانهون موتئي هار جئن.

سرتي! رات پڙهي پئي، مون تنهنجي شاعري،
ڀانيم ڄڻ ساحري، منهنجي آس پاس هئي.

جئن هُو صحرا گل آ، سرتي! تو سرهاڻ،
تون جا نينهن نياڻ، منُ اُڃايل مِرگھه جان.

نينهن نِسوري نينڍ، نيزي تي نروار جي،
ڪُسڻ پڄاڻان ڪاپڙين، پوءِ به ڪيڏي ڪينڍ!
سرتي! سُڳنڌ سينڍ، مام انوکو مامرو.

سرتي! جئن هو سمنڊ آ، تئن هي پيار پڙاءُ،
تو سان جيءَ ــ جڙاءُ، انت نه جنهن جي آر جو.

رُتِ ڀِني رابيل جي، سرتي! تنهنجا رنگ،
جھڙا تند ترنگ، تهڙا جوڀن ڏينهڙا.

آئون ها نيڻ ننڊ جا، سرتي! تون آن خواب،
تون ئي منهنجي جيءَ ۾، تون ئي مهڪ گلاب،
تون ئي روح رباب، تون ئي راحت راڳڻي.

سِڪي راتيون ڏينهن ٿو، منهنجو تو لئه ساهه،
سانئڻ! ڪڏهن آءُ، اکئين ڍاپي تو ڏسان.

سانئڻ! تنهنجي سار آ، هينئين هُٻڪارون،
آيون بهارون، مون گھر آئي تو مِٺي.

سانئڻ! تون نه امرتا، نه ئي آءٌ امروز،
ها پر تنهنجو سوز، ساحر جان مون ساھ ۾.

سانئڻ! منهنجي پياس ۾، اڻ ڄاتي آ آڳ،
اکين ننڊ اَجھاڳ، پنبڻيون تـڙپن تات ۾.

سانئڻ! چئه تون ڪيئن مان، اکيون هي اُپٽيان،
صورت سڀ رنگَ سامهون، چوڏهين چندرمان،
سپنو ۽ ساڀيان، ٻيئي مون آغوش ۾.

سانئڻ! آر نه پار آ، سِڪ سراپا سمنڊُ،
مون کي موهي مَنڊُ، سدا سندءِ سونهن جو.

سانئڻ! چئه تون ڪيئن مان، اکيون هي پوريان،
آهي تنهنجي ساڀيان، سندر سپني کان،
تنهنجو پل اڳيان، عمر بهارون آجپو.

سانئڻ! رنگ محل، جي جيون آ جَڳَ ۾
موهت خود مصور آ، ماڻهو موتيو گل،
پريت انوکو پل، ڄاڻو ڄاڻن ڪينڪي!

آءٌ جي مٽيءَ مورتي، سانئڻ! تون هڳاءُ،
لونءَ لونءَ منجھه لڳاءُ، تو سان آد جڳاد کان.

هينئون نه منهنجي هٿ ۾، نه مون وس وِماس،
آهي منهنجي روح ۾، رڳو تنهنجي تاس،
چوڏس تنهنجو واس، مون من تڙپي مرگھه جان!

سکي! روح رباب، سرير آڱر سوز جي،
تند انوکو تاب، ساھ سراپا سرمدي.

سکي! تو بن ڪيترو، اوکو آ جيوَن،
سامهون جو درپن، تو ريءَ ڀاسي اوپرو.

سکي! آءُ ته اوريان، تو سان اندر اُڪير،
تون جا اتر هير، مون من ماندو مند جئن.

سکي! تنهنجو روپ، ڳهڻو چنڊ آڪاش جو،
موتئي مهڪِي ڌوپ، تو جي وار وکيريا.

