پوڄاگر جي پريم جو پٿر
موت جي جاڙي ڀيڻ جيان آ،
هيءَ ننڊ جي ڪاري ڪانويلي!
جا جيون موتي ــ داڻن کي،
پنهنجي چهنب ۾ روز چُڳي ٿي!
هن وقت جي سرڪش گھوڙي جي،
ڪيڏي ٿي اُڏامي پير ــ پڻي!
رات اوجاڳيل چنڊ تڪي ٿو،
پنهنجا خمّاريل نيڻ کڻي!
ڄڻ ٽُڪريون ٽُڪريون ٿي پيو آ،
درد جي ڌڪ سان دل جو شيشو!
۽ وکريو پيو آ ڌرتيءَ تي،
وشواسن جو پتّو پتّو!
روشن جيڪا آ هيءَ رات،
تنهن جي سيني منجهه چُڀي ٿو،
هر پل سيّاهي جو خنجر،
اي ڪاش اياڻا! ڄاڻين تون،
پوڄاگر جي پريم جو پٿر!
پوڄاگر جي پريم جو پٿر!