نعت
الله تون! پر اسان ۽ تنهنجو، پرين ۽ ان جو پيام هڪ آ،
تعريف، صفت، ساراهه، وائي، ثنا، درود و سلام هڪ آ.
نبي تو مولى معراج آندو، مدينو هڪ آ معراج پنهنجو،
عرشِ مُعلى ۽ ٻيو مدينو، معلوم ٿيو تا مقام هڪ آ.
هيڏانهن احد ۽ هوڏانهن احمد، فقط آ ميم جو اکر ئي گهٽ وڌ،
نظام مرسل، نظام تنهنجو، نظر ڪبي تا نظام هڪ آ.
زمين فلڪ جو، ڄاتل سڃاتل، پو ڀي غريبت جو ويس پاتل،
هو آ وَڌِڪ پر حالي جي ڏسجي، گدا ۽ شاهه جو غلام هڪ آ.
رڳو نه ”پيرل“ مون کان پڄن ٿيون، چتُن جو چهنبان به هئين چون ٿيون،
چون ٿيون ڪملي واري جو رايو ۽ هادي رب جو ڪلام هڪ آ.
**
[b]نعت [/b]
توکي پتو ڇا سُڌ وري، مون خبر هي ڇا،
توکي اهي اکيون ڪٿي، مون کي نظر هي ڇا،
گل ڦل پکي پرندا ۽ شاخ و شجر هي ڇا،
حوران پريون ملڪ ٻيا، جن و بشر هي ڇا،
الله ئي ڄاڻي ٿو عظمت رسول جي_
آدم جي حد کان زور، آ عزت رسول جي.
چمڪي فلڪ تي ماهه پيو، صدقي رسول جي،
توکي اسان کي ساهه پيو، صدقي رسول جي،
بڻجي گدا ۽ شاهه پيو، صدقي رسول جي،
سنسار ٿي واهه واهه پيو، صدقي رسول جي،
ڪيڏي نه اسان تي آ، عنايت رسول جي_
شمرو هوندو ڪندو جو، شڪايت رسول جي.
هن در تي تونگرن جي، سدا تونگري جهڪي،
خوشحال باڪمال ٿي، کوٽي کري جهڪي،
هيڪر جهڪي جهڪي سا ٿي ٻيهر وري جهڪي،
جبرائيل ٿو جهڪي هتي، حور و پري جهڪي،
ڪيڏي آ نازدار نبوت رسول جي_
قادر آ قرب سان لکي، قسمت رسول جي.
آڱر اُٿي ته اُڀ تي، ٽڪر چنڊ ٿي پيو،
دل سان دعا گهريائون ته، بي جان جيءَ پيو،
جلوو ٿيو ته بُت به، جبين ڀر جهڪي پيو،
ديدار لاءِ نانگ ڀي، ڪِٿ هو لڪي پيو،
جهنگ جي بلا به آ مڃي، بعيت رسول جي_
تون نور جي نه ٿو مڃين، نصرت رسول جي.
صلوات ساڻ چپڙا هي، چوري وري ڇڏيان،
سِڪ جا سڳا سجاڳ ٿي، سوري وري ڇڏيان،
ڏونگر ڏکيو، ڏکيو اچي، ڏوري وري ڇڏيان،
هٿ ۾ هجي ترازو ته! توري وري ڇڏيان،
هوڏانهن هزار سِر هيڏانهن_ سيرت رسول جي_
ته به ملڪ کان وڌي پئي، محبت رسول جي.
ڇا ظلم جي زنجير ۾، عابد اسير ٿيو،
بيتاب پاڻي لاءِ هو، اصغر صغير ٿيو،
نوري بدن تي بي جرم، تيرن تي تير ٿيو،
قربان ڪربلا ۾، پيرن جو پير ٿيو،
لرزان ٿي مديني ۾_ تربت رسول جي_
گويا ڪي هئي شهادت، شهادت رسول جي.
اُلفت جو دم اي ”پيرل“، انسان کان پڇيم،
مقداد کان، بلال کان، سلمان کان پڇيم،
اويس_ دين، مذهب، ايمان کان پڇيم،
ڪعبي کان ڪوههِ طور کان، قرآن کان پڇيم،
سڀ ڪنهن چيو آ افضل_ محبت رسول جي_
الله سان ملائي ٿي، الفت رسول جي.
**