سڄڻ هي زلف تنهنجا جو، ڪري چُپ چُپ چُري پوندا،
هزارين نانگ ڪاريهر_ سِڌا دل تي سري پوندا.
ڏندن ۾ چنڊ جي چانڊوڪي، لبن ۾ لعل ٿو لڙڪي،
کڻين ٿو ناز مان نظرون، ته منهنجو هانءُ ٿو ڌڙڪي،
کلين ته خيال سان کلجان، مٺا ماڻهو مري پوندا.
نه کڻ هي نيڻ دل وارا، شهنشاهي آ خطري ۾،
ٻڌي ڇڏ باز ڀرون جا، پرين پنبڻين جي پڃري ۾،
چکيئون جي ماس ماڻهو جو، هميشه لئه هِري پوندا.
چوي ”پيرل“ هتي ڪنهن چيز جو ير ڪال ڪونهي ڪو،
ڪيو ڪي قُربڙا پنهنجا اسان جو حال ڪونهي ڪو،
ڪندؤ جي ناز هي نازڪ، ڇُٽل ڦٽ هي ٽُڙي پوندا.
**