مان پيار جي دنيا ۾ ٿو، دل جو دخل ڪيان،
پيدا هي پنهنجي واسطي، ڇا ٿو خلل ڪيان.
پٿر هجي پٿر کي به، پاڻي ڪري ڇڏيان،
پر يار اڪ جي پن کي ٿو، ڪاٿي ڪنول ڪيان.
فرهاد جان پهاڙ ۾، چنجور ڪو نه ها،
اوزار استعمال ٿو، اک جو ڪجل ڪيان.
پئي ڪا نه ٿي خبر ڪائي، وحشت ۾ دوستو،
ڪهڙي طريقي مَنهه کي، موتي محل ڪيان.
پاڻي، هوا ۽ باهه، مٽي، بُت ”قمبر پيرل“
هن عنص بي عمل تي مان، ڪهڙو عمل ڪيان.
**