ماضي ته گذر ٿيو ماضي سان، گڏ حال زمان ۾ ڪو ته هجي.
هن موت مصيبت ۾ مون سان، گڏ اڄ شمشان ۾ ڪو ته هجي.
ڀل ٻيون ته زبانون کوڙ هجن، پر پنهنجي زبان سان پيار اٿم،
مان ٻئي جي زبان نه ڄاڻان ٿو، گڏ جنهن جي زبان ۾ ڪو ته هجي.
اکين جو ڀلا پو ڇا رتبو، ابرن جو ڀلا پو ڇا رتبو،
جيئن دل جو پکي اُڏري نه وڃي، هڪ تير ڪمان ۾ ڪو ته هجي.
هن پيار ۾ سڀ جي مرضي آ، پابند نه ڪوئي ڪنهن جو آ،
ڀل ڪاٿي وڃي ڪو پناهه وٺي، پر دل جي امان ۾ ڪو ته هجي.
اڄ گهٽ گهٽ سڀ تي يقين آهي، ڏس ڪيئي مُٺين تي ٿڙڪي وڃن،
جيئن پو به پلئهُ نه ڇڏائي وڃي، بند پنهنجي بيان ۾ ڪو ته هجي.
هِت سڀَ ئي قسم جا ماڻهو اچن، لک دين ڌرم جا متوالا،
سڀ مندر مسجد ديول ۾، هڪ ماڻهو مڪان ۾ ڪو ته هجي.
ڇا جو به اچي سو خالي وڃي، ڪو خير ڏيڻ وارو به نه آ،
هن هيڏي ساري قطار منجهان، بس داخل دان ۾ ڪو ته هجي.
انسان گهرن ريءَ نه ٿو ٺهي، ۽ پکي پرن ريءَ نه ٿو ٺهي،
ڪو ڪين ٺلهي جو ٺلهو هجي، بس جوش جوان ۾ ڪو ته هجي.
هر پرچي مٿان ”پيرل قمبر“ ٿو اوپريون ڄاڻان ائڊريسون،
هي دعوت نامون عشق سندو بس جنهن جي مان ۾ ڪو ته هجي.
**