او منهنجا مٺڙا سڄڻ او سائين، وصال تنهنجو ٿي داغ رهندو،
هي پور تنهنجو هي سُور تنهنجو، جگر تان دل تان لهي نه سگهندو.
ماڻهن کان وڌ ها نوري فرشتا، اکين جي اشڪن ڌوتا پئي رستا،
ڏسي جنازو ڳلن جو ڳوڙهو، سڪي وري ڀي آلو ٿي اٿندو.
هئين تون ترسيل آيو جو رمضان، هو رمضان مهمان ۽ تون به مهمان،
بس الهام جيڪو توڏي اُڏي پيو، الهام ٻي ڏي اڏي نه سگهندو.
جتان هئين لنگهندو اهو ئي دڳ آ، جا هئين پائيندو اها ئي پڳ آ،
اهو ئي مُصلو اها ئي مسجد، بانگن کي ٻُڌندي بدن پيو ڀرندو.
”پيرل قمبر“ جو لکي حرف چند، صفت تنهنجي ۾ سڄڻ او سائين،
پوري طرح سان پنا ڀريان جي، ڪاڳر ڇا پڄندو قلم ڇا پڄندو.
**