هِت درد هزارين غم تي آ غم، مان پنهنجي ڪيان يا تنهنجي ڪيان،
هِت هر هڪ ڪنڊن تي آ قدم، مان پنهنجي ڪيان يا تنهنجي ڪيان.
هڪ ڀيرو ته ڇا سَو ڀيرا سڄڻ، هِن دل کي جهليان هن محبت کان،
پر عشق جو ناهي دين ڌرم، مان پنهنجي ڪيان يا تنهنجي ڪيان.
تون شهر ۾ منهنجو شان رکين، هر جاءِ تي باقي گوشه نه ڏين،
تون بر ٿر ۾ ڀي رکجان ڀرم، مان پنهنجي ڪيان يا تنهنجي ڪيان.
هو روح پيو اُڏري رازده ٿي، هي بادِ صبا پئي نياپو ڏي،
هو قيص کي ڪاٿي مس ۽ قلم، مان پنهنجي ڪيان يا تنهنجي ڪيان.
ٿو موت به هر هڪ ماڻهو مٿان، پرواز ڪري ”پيرل قمبر“
ڇا دم جي خبر ڪو دير نه دم، مان پنهنجي ڪيان يا تنهنجي ڪيان.
**