شاعري

رهيل چار ڳوڙها

’استاد پيرل قمبر‘ شاعري جي انهن سڀني صنفن تي شعر سرجيا جيڪي سندس دؤر ۾ تمام اهميت جوڳيون صنفون هيون. جن ۾ غزل، گيت، وايون، ڪافيون، نظم، سري فهرست آهن. سندس غزل به علم ِ عروض کان وٺي موسيقيت جي موج ۾ مست نظر اچن ٿا، جن ۾ سنڌي مهاورا، چوڻيون، پهاڪا، (جيڪي ان دؤر ۾ ته معنى خيز هئا پر اڄ به ڪارائتا آهن) سي تمام سادي ۽ سُٺي لهجي ۾ سمايل آهن. هو فن، فڪر، آرٽ سان گڏو گڏ ان وقت جي حالات اٿڻين، ويهڻين توڙي سماجي براين ڏاڍن جي ڏنگاين توڙي ريتن رسمن جي ڀلي ڀت ڄاڻ رکندڙ هو، تڏهن ته اهي سڀ حقيقتون پنهنجي شعر ۾ اوتي ڇڏيائين.
  • 5.0/5.0
  • 4831
  • 972
  • 3 سال اڳ
  • 0
Title Cover of book رهيل چار ڳوڙها
سنڌ سلامت پاران
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
حق ۽ واسطا
ارپنا
سنڌ سلامت پاران
پبلشر نوٽ
مهاڳ: شعريت جي مٽيءَ مان ڳوهيل يگانو ماڻهو!
بابا سائين پيرل قمبر
حمد
نعت
مرثيو ( امام حسن ع)
مان پيار جي دنيا ۾ ٿو، دل جو دخل ڪيان،
مهينا سال ٿيا مون سان، سڄڻ مليو ناهين،
پرتو صنم آ_ غم جو تون، پرچم کڻي نه ڏي،
شهدادڪوٽ کي مون پنهنجو گهر چئي ڏنو،
رُخ ان جو ڏسي سُرخ ۽ هر ڪا ٿي ادا سُرخ،
هِت درد هزارين غم تي آ غم، مان پنهنجي ڪيان يا تنهنجي ڪيان،
مان ڪئي نه جفا، تو ڪئي نه وفا، هي مون کان پُنو هو توکان پُنو.
ماضي ته گذر ٿيو ماضي سان، گڏ حال زمان ۾ ڪو ته هجي.
نه هئي نڀائڻو! ٻڌاءِ ته پهريان، تنهنجو سلام ۽ ڪلام ڇو هو،
او منهنجا مٺڙا سڄڻ او سائين، وصال تنهنجو ٿي داغ رهندو،
اڄ کلندي بهارن مان ٿي خزان، مان موسم مٽايان ڪنهن جي ڪري،
جوابداري ڪيڏي، سِر مٿان کڻي ويٺس،
تون همسفر به هجين ساڻ، ۽ سفر به هجي،
مري کري به اچو يا تري ٻُڏي به اچو
مهمان کي ڊُڪي جو آ اڄ ميزبان پهتو،
هو ته منهڙو ويو مٽي مون سان ملڻ جي بدران،
محفل ۾ پنهنجي غير رهي ڪيئن ٿو سگهي،
ڪڙمي غريب آهيان سُڪل شاخ هان وڻ جي،
ٿيان ٿو هيج مان هاري، ڏسون اڳتي ته ڇا ٿو ٿئي.
خير پنهنجي کي اُٿي اڄ نئين قسم جو رنگ ڏي،
پيرن ۾ نانگ ڪٿي ۽ ڪٿي ٿا لعل رُلن،
هتي ئي هانءُ ٿو هارين، ٻڌا ته پو ڇا ڪندين،
اُٿ امتحان حُسن جو اڄ پَهر ٿو اچئي،
مان هان گدا، گدا کان خيرات ڇا گهرن ٿا،
سنڀري هلون ته هر موڙ تي همسفر هجي،
زلف جو هي زهر آ مٺو آ مٺو،
اهڙو ويهي ڪو ڇيڙيون اڄ داستان سوچو،
جيڪي سِر به ڏيندا ها وقت ۾، اُهي يار يار_ ويا هليا،
هيڏي هوڏي گهمندي ڦِرندي، دلڙي ڦُرائي ويٺاسين،
اي منهنجي دل جا صنم، ڪيئن نه رهان بيقرار،
ڪهڙو ڍڪين ٿو مُنهن کي پياسن کان پردو ساقي،
يارو مِڙي سِڙي اچو، هڪڙو مڪان ٺاهيون،
منهنجي ئي جهول ۾ ڇا عشق جا انجام مليا،
هي ٿيندو عشق جو دل تي، عمل_ آهستي آهستي،
اي دل تون نه ڪجهه غم ڪر ڇا دنيا کي طاقت آ،
تڏهن ٿو مان ڳوليان، پرديس جي بهاني کي،
ڪڍ آهه ڪا نه دل مان هي افسانو بند ٿيندو،
پيار مان تنهنجي پناري ٿو جيان،
چئهُ واسطو ٿي ڪو نه ڀلا ڪنهن ڀي وطن سان،
لاهيون ڪو برهه جو محبت مٿان هي بار ته آ 
من جو محرم يار مون کان اڄ وڇڙي ويو،
سڏين ها ته سِر ڀَر سُري مان اچان ها،
رات اڇي کي ڀاڪر پايان، ڪاري رات نه دل ۾ ڪري،
دري نه آ ڪو در در واندو، گهٽي نه آ ڪو گهر گهر واندو،
مان پوڄا ڪيان ها تون اهو در به هجين ها،
ڏسي غريب مون کي، يار ڇِني پيار ويو،
ڇو! جيئڻ ڀي نه ٿو ڏين_ ڇو؟ مرڻ ڀي نه ٿو ڏين،
قدر ڪو نه دل جو، پيو دل جي پٿر کي،
ڇو ٿو وڃين مٺا مون کي دل تان صفا ڌِڪاريون،
مٺا مُنهن ڪير آ مٽائيندو، تون ٿو مٽين_ماشاءَالله،
دل جي آئيني ۾ توکي لڪائي، آئيني تي سَوَ موتي جڙائي،
سَوَ ياد سِتم رهندا سَوَ ياد ڪرم رهندا،
وسي برسات وئي وئي، وڄي نغمات وئي وئي،
ڇاهي يار الائي حياتي، ڇڄي ٿي درد فراق ۾ ڇاتي،
عُهدو دلدار ڏئي، ڏئي، ايڏو اختيار ڏئي، ڏئي،
ٻيو ڪين ڪوئي ڄاڻي، ڇا سُور ڪو سڃاڻي،
هلندي حسن جو يار_ ٿورو ڪجهه خير ڪڍو.
دُکي آهيان ڏاڍو دلبر، دم ڪو دلاسو ڏي،
مُحب انهيءَ ۾ ڪهڙي آ مڙسي، پيار ڪري پو ڇِنجي ڇو،
جائي دل ٿي ڏني يا ڪو ڊوهه آ،
هي ظلم ڪيم پاڻ سان جو پيار ڪيو مون،
شابس هجئي او سهڻا واهه جو وساريو ٿئي،
پيار ٿو سمجهين ڀوڳ، مٿي جو روڳ، لڳي ٿي عشق جي ڪا نه لپاٽ،
لِيڪن جي اڄ راند رچايون،
وار سونا، لال لبڙا، ڊريس بُت تي_ آسماني،
هيءَ ڪاٿان وتئي هيءَ ڪاٿان سکيئي،
پوندو گلشن جُهڪي دل جو گلڙو جُهڪي،
دل وڃي جو غير سان گڏيئي،
سر جيسين ثابت آ،
سڄڻ هي زلف تنهنجا جو، ڪري چُپ چُپ چُري پوندا،
ساهه ته پٽ ڪجهه رات،
سرائيڪي گيت  
ڪهڙي سبب ڪان بند ڪِتي نِي در تي گُذر ميڏي،
هَٿڙي ٻَڌان مَين تيڪون اڱڻ ميڏي آندا ڪر،
پُختا ڪجان مَن پير،
اچين ميهار تون اچَ وو يار!
ماني پڪي ڇڏ مر وو يار!
سرتيون مون کي ڏاج ڏيون اڄ ڏير ويا،
پاڻ ڏسي وٺ پنهنجو تماشو صورت سڀ سلطان
ڍولا وو...! ڍولا وو...!
چئوسٽا
بيت
مسدس
آتے ہی عشق دوستو! کیا کام کر گیا،
اے عشق! تیرے واسطے کیا کیا نہ کررہا ہوں،
دل لگا کر ہے دل لگی کرلی،
میں رویا اس کے ہی آنسو قسم بہانے پہ،
حاضر ہوں میں مریض مسیحا مگر نہیں،
پتھر کہا تو پاؤں سے سَر تک پگھل گئی،
بے خطا کو خطا دیجیے
کیا خبر تھی صُبح وقت شام تھا،
آپ سے کیا دوستی کرنی پڑی،
اپنی نگاہِ ناز کا نقشہ بدل نہ دو،
نوحه
بئڪ ٽائيٽل
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا

5.0

(ڪُل 0 رائين آڌار)

ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.

ڪتاب بابت وڌيڪ:

  • ليکڪ استاد پيرل قمبر
  • ڇپيو ويو 2016
  • ڇپائيندڙ مرڪ پبليڪيشن شهدادڪوٽ
  • ڇاپو پھريون
  • عالمي ڪتاب نمبر
  • آن لائين ٿيو 26/Mar/2018
  • ترجمو آھي؟ جي نہ
  • ٽيڪسٽ ۾ آھي؟ جي ھا
  • لاٿو ويو 972 ڀيرا

ڪتاب ۾ ٽِڪليون