پرتو صنم آ_ غم جو تون، پرچم کڻي نه ڏي،
اڄ عيد واري ڏينهن تي، ماتم کڻي نه ڏي.
مان ڇا ڪيان ته درد جي آخر دوا سڄڻ،
محبن بغير زخم جي، مرهم کڻي نه ڏي.
ڪيئي دفعا زماني جا، صدما سَٺا اٿم،
هونئن زهر جو پياڪ هان، زم زم کڻي نه ڏي.
محلات قِلو پطرا جون، سِسيون کڻي ڏي سَو،
ڪنجوس کي مگر، سرِ حاتم کڻي نه ڏي.
رک تون منهنجي ڪلهن تي اُٿي فلڪ ڀي ته پر،
جنهن ۾ نه بوءِ عشق سو، عالم کڻي نه ڏي.
منهنجي مٿان ڪنڊن سنديون، ڀريون به سٿ ڀلي،
آڻي نه دم خِزان ۾ سو، سرگم کڻي نه ڏي.
هتڙي پڪي ثبوت سان، مجرم آ جو مون کي،
مجرم جو کڻي سِر ڏي ۽ مجرم کڻي نه ڏي.
جيڪو وڻئي به محب مون کي سو ئي ڏي کڻي،
مان ڪيئن چوان ته غم هوندي تون غم کڻي نه ڏي.
مفلس جي لاش جا تون ٽڪر جوڙي کڻي ڏي،
ظالم جو مگر لاش تون سالم کڻي نه ڏي.
غم ئي کڻي ڏي سوئي جو ”پيرل“ ٿئي يادگار،
جيءَ جو بڻي جنجل جو اهو غم کڻي نه ڏي.
**