مان ڪئي نه جفا، تو ڪئي نه وفا، هي مون کان پُنو هو توکان پُنو.
تو سوچي سزا، مان بخشي خطا، هي مون کان پُنو هو توکان پُنو.
مان توکي اُتم آباد ڪيو، آباد کي تو برباد ڪيو،
مان گل جي فضا، تون لُڪَ جي هوا، هي مون کان پُنو هو توکان پُنو.
مان پورو نه هڪ اقرار ڪيو، تو کوڙ دفعا انڪار ڪيو،
مان هڪڙي خطا، تون خطا تي خطا، هي مون کان پُنو هو توکان پُنو.
مان جِت به ويس تعريف ئي ٿي، تون جِت به وئين ڪيئي هڪ جي ٻي،
مان تنهنجي ثنا، تون منهنجي گِلا، هي مون کان پُنو هو تو کان پُنو.
مان توکي ڏسان تون ٻي کي ڏسين، مان توکان پِنان تون ٻئي کي ڏين،
مان سُبتي رضا، تون اُبتي قضا، هي مون کان پُنو هو تو کان پُنو.
مان قياس مهر جو قطرو ئي، تون درد الم جو درجو ئي،
مان اک جي ادا، تون اک جي بلا، هي مون کان پُنو هو تو کان پُنو.
ٻئي هئاسين مريض محبت جا، بس وصل ئي ”پيرل“ فرحت جا،
مان تنهنجي بقا، تون منهنجي فنا، هي مون کان پُنو هو تو کان پُنو.
**