ڇاهي يار الائي حياتي، ڇڄي ٿي درد فراق ۾ ڇاتي،
نه وڃ پرديس پيارا.
تو ته سڄڻ ڪا سُور الم جي، سَٺِي نه هڪ به چُهنڊي،
مان ته هميشه تنهنجي خاطر، سور جا ورتا سهارا،
نه وڃ پرديس پيارا.
دل سان ڏٺو هو ديد به جنهن کي، ڏئي ويو نيٺ سو دوکو،
ڪم هي مون کي ڪهڙا آيا، اک جا يار اشارا.
نه وڃ پرديس پيارا.
روح کي، دل کي، قلب اکين کي، رتيءَ نه آهي راحت،
جبل نه وادين يار چمن جا، نانگ پيا ٿي نظارا،
نه وڃ پرديس پيارا.
”پيرل قمبر“ جا تنهائي ۾، ڏس ته اچي تون ساٿي،
رات سان گڏجي، رات سڄي هي، سُڏڪي مُئا ٿي ستارا.
نه وڃ پرديس پيارا.
**