رات اڇي کي ڀاڪر پايان، ڪاري رات نه دل ۾ ڪري،
کلندي خوشين کي سيني لايان، غم فڪرات نه دل ۾ ڪري.
هڪڙي مهل ته منهن ۾ شوخي، ٻئي دم يار ته مُرڪان پيو،
ڳالهه انهيءَ کان دوست پُڇو جي، مان ته ائين ٿو ڇرڪان پيو،
هر دم ڳالهيون وصل جون ڳايان، برهه جي بات نه دل ۾ ڪري.
واقف اڳ ۾ ڪو نه هئاسين، هجر ۾ لاهين چاڙهين کان،
پنهنجو هاڻي ته پاڻ ٿو ماريان، بيدردي جي باهين کان،
زهر پيان ٿو زم زم سمجهي، آبِ حيات نه دل ۾ ڪري.
ڪير ٿو پنهنجو پيار ڦٽائي، ڪير ٿو پنهنجي آس ڀڃي،
وِک وِک تي ٿو اکيون وڇايان، ڪنهن دم من هو اچي وڃي،
پر ٿو هڪ محلات سجايان، ٻي محلات نه دل ۾ ڪري.
نيڻن واري زير زبر مان، نيٺ بڻي ٿو نينهن پوي،
”پيرل قمبر“ مُند ملهاري، پل پل هر جا مينهن پوي،
ڇو نه روئان اڄ اکين واري، هو برسات نه دل ۾ ڪري.
**