اي منهنجي دل جا صنم، ڪيئن نه رهان بيقرار،
تون مٺا ويندين ڇڏي، هو نه مون کي اعتبار.
لب تي تنهنجو نام هو، ڦٽل هي آرام هو،
جاڳي ٿي هر هر ڪيو، تنهنجو اکين انتظار.
در تنهنجي جو دلربا، مون نه ڪيو سجدو قضا،
رات توڙي ڏينهن ڇا، ٿي جُهڪيو سِر بار بار.
جو ڪئي بلبل تلاش، ڪنڊن ۾ گلڙن جا لاش،
ويئي بيابان ڏي، بيخوديءَ ۾ هر بهار.
جوت ڪا جيئن جيئن جلي، پتنگ آيو اُت هلي.
شمع جي سِر تي بڻيو، مقبرو ان جي مزار،
ڪا نه آ ”پيرل“ خوشي، زهر ٿي هي زندگي،
ڪو نه ٿو سمجهي سگهي، ڪو دُکي دل جي پُڪار.
**