سنڌ جو سريلو شاعر: مور مغيري
رڳي ريج رت جو جواني گهري ٿي،
اڇا ٿي ويا وار سارو فسانو.
جواني ڪيئن گهارجي! جواني جي گهارڻ لاءِ به جوانيءَ کي رت جو ريج گهرجي. جيڪڏهن رت نه هوندو ته جواني به نه رهندي. رت جي کوٽ هوندي ته، وار به اڇا ٿي وڃن ٿا ۽ ماڻهو پوڙهو جهور ٿي وڃي ٿو. هر هنڌ اهو ئي فسانو آهي، ته جواني وئي، وار اڇا ٿي ويا ۽ پوڙهائپ پڌري ٿي پئي. جڏهن زندگي جو چمن اجڙي وڃي ٿو، ته سارو سنسار سڃو ٿو لڳي. رڳو سُڃ پئي واڪا ڪري. ان خيال کي مور هن ريت نڀايو آهي.
چمن زندگي جو ويو آهي اجڙي،
سڃو ڄڻ ته سنسار سارو فسانو.
محبوب اهڙو جو سواءِ ڏوھ جي ڏوهي بڻائي ڇڏي. اها محبوب جي ئي مرضي آهي، ته ڏوهي بڻائي يا پيار کان محروم ڪري. سندس حسن جي عدالت ئي انوکي آهي. نه داد نه فرياد ۽ نه وري ڪو شاهد جي پڇا ٿئي. سندس هن چوسٽي ۾ اهڙي عڪاسي ملي ٿي.
بنا جرم، مجرم ڇو معصوم ڪيو ٿئي،
پرين پيار کان “مور” محروم ڪيو ٿئي،
عدالت انوکي هي تنھنجي حسن جي،
نه شاهد، فريادي ڪو معلوم ڪيو ٿئي.
مور جي شاعريءَ ۾ ڪٿي ڪٿي فني کوٽ نظر اچي ٿي، ليڪن سندس خيالن ۾ بلڪل گھرائي پسجي ٿي. سندس شاعري ڪيترن ئي شاعرن جي شاعريءَ کان چڱو رنگ ۽ ساءُ سواڌ ۾ بهتريءَ جو ڏيکاءُ ڏئي ٿي. مور لاءِ ايترو چئي سگهجي ٿو ته، اهو وقت پري ناهي، جو کيس سنڌ جي سريلن شاعرن جي قطار ۾ ڳڻيو ويندو. اميد آهي ته مور شاعريءَ جي افق تي جرڪندي نظر ايندو.
[b]ڊاڪٽر علي اڪبر ”اسير“ قريشي
[/b](جوڻاڻي شريف)
**