مالڪ سڀن جو مولا الله تون ئي آهين
ڪائنات جڳ سڄي کي، روزي به تون رَسائين.
حوران، پريون، ملائڪ، جِنَ، ديوَ ۽ بلائون،
وڻ، ٽڻ، پکي، پکڻ سڀ، پاڻهي پيو هلائين.
سج، چنڊ، ستارا ۽ هي عرشو، فرش بڻايئي،
ڪڪرن منجهان به مولا پاڻي پيو وسائين.
جنت اندر بھاري، دوزخ ۾ باهه ٻاريئي،
والي تون جڳ ٻنهي جو، حڪمت به تون هلائين.
ڪيڏو وڏو آ نالو تنھنجو، منھنجا خدايا،
مخلوق تون سڄي تي قادر ڪريم آهين.
تنھنجو سھارو سائين، مونکي پيو کپي ٿو،
مون تي ڪري مھر شل، عزت منھنجي وڌائين.
دنيا جي ڌوڙ ۾ مان، گڏجي گهڻو ويو هان،
اعمال ڪوبه ناهي، ليکي کان شل بچائين.
ڳڻتي رڳو مغيري هُر کُر اها ئي آهي،
محشر ۾ “مور” کي شل محبوب سان ملائين.