رسڻ ريت توکي نه آهي روا،
فڪر ۾ وئي زندگي ٿي فنا.
حڪيمن کي ڪھڙي مرض جي خبر،
طبيبن جي لڳندي نه دل کي دوا.
ٻري مس برهه جي بتي يار هئي،
وسائي ڇڏي سا به جهٽ ۾ هوا.
گلن سان خزان جي روا کي ڏسي،
ڪڪر اڄ اکين جا وسي ير پيا.
ڀنل ڳل گواهي هجر جي ڏين،
ڏسي لوڪ ويٺو سمورو لقا.
سڄي رات ويهي گذاريم پرين،
رُسي ننڊ آهي وئي آ صفا.
رڳو “مور” گهيرٽ ٿا غم جا پون،
مغيري ملي وڃ گهڙي جهٽ سوا.