اشارا نرالا اوهانجي نظر جا،
ڀڄي ٿَڪَ پون ٿا صدين جي سفر جا.
گذاري جا گڏجي گهڙي تو اسان سان،
پيا جرڪي منظر ها دل جي شھر جا.
ملي ڪونه منزل ڪڏهن ڀي اسان کي،
رڳو پيچرا ئي مليا هن قھر جا.
نه احساس ڪوئي نه ڪو ماڻهپو آ،
ملن ٿا جي ماڻهو لڳن ٿا پٿر جا.
اسان دل جي ٿڌڙي هئي هير ارپي،
مگر پو بي مليا وٽا هِن زهر جا.
ڪٿا ڪھڙي لکبي اسانجي اندر جي،
مقا سور ساجن سمورا حشر جا.
اسان جي ڪکائين اميدن جي گهر ۾،
وڃو پير پائي پيارَي پھر جا.
مغيري انڌيرو ڪڏهن دور ٿيندو؟
ڪڏهن پسبا لمحا صبح جي ثمر جا؟؟