پـرين تنھنجي اکين جا اسرار زاري،
انهيءَ بي رُخيءَ وارا ديدار زاري،
مغيريءَ جو جيون جھنم بڻايئي،
تنھنجا “مور”انڪار آزار زاري.
***
سَکي سال کانپو ته ٺھه “مور”سان،
اچي عيد تي رات رهه “مور”سان،
بنا ديد جي عيد ڪھڙي ڪبي،
پھر پيار ڀريو ڪو وهه مور سان.
***
تو ريءَ سھڻي ساريون عيدون،
گذري ويون ڄڻ ڌاريون عيدون،
“مور”اکين مان ڳوڙها ڳاڙي،
تنھا تنھا گهاريون عيدون.
***
پرين ڇا لاءِ مرڪن تي ٽانڊا رکيا ٿئي،
سکي سمجهَه، سوچن تي ٽانڊا رکيا ٿئي،
مغيري منھنجي پيار جو ساڙي پير،
امنگن، اميدن تي ٽانڊا رکيا ٿئي.
***
سرنھن جي پيلي ڦلار جھڙي، بھار ۾ اچ بھار جھڙي،
نھار تنھنجي خمار جھڙي، مٺي تون ماکيءَ لار جھڙي،
چنبيلي، موتيو، گلاب، بلبل، ڪوئل، ڪونج ۽ عقاب جھڙي،
پرين هلي آ، پرين هلي آ، پرين پروڪي پيار جھڙي.
***
پرين پنھنجي دلڙي کي ٻاري جيئون ٿا،
تنھنجي درد سان دل ڌتاري جيئون ٿا،
مغيري پيا درد جا دونھان نڪرن،
ايئن “مور”اندر اُٻاري جيئون ٿا.
***
ڇو ذلف جي قيد جا ڪيرَ هنيئي، ڪيرَن جو تدارڪ هاڻي ڪر،
وري جيري کي جي جهيرَ ڏنئي، جهيرَن جو تدارڪ هاڻي ڪر،
ڇو اکين سان منھنجي اکين جي، تو ننڊ کسي زورو آهي،
پيا “مور”نيڻن مان نيرَ وهَن، نيڻن جو تدارڪ هاڻي ڪر.
***
پِرين حُسن تنھنجي جي تَجلي آ اهڙي،
جَهٽي ٿي وٺي ڄڻ ڪا بجلي آ اهڙي،
مغيريءَ کي مارڻ لاءِ تو آ سينگاري،
بِلاشڪ قھاري هي ڪجلي آ اهڙي.
***
پرين تون پَري يا ڪا حُور آهين،
مِٺي منھنجي اکين جو نُور آهين،
سوا هار سينگار جي بي تون سھڻي،
مغيري سڄي ملڪ منجهه “مور”آهين.
***
وڏيرا اچي سنڌ ساري گهمي وڃ،
سڪل ٿر سمورو ۽ ڪاڇو ڏسي وڃ،
اتر لاڙ ۾ به نه پاڻي سُجهي ٿو،
وڏيرا هاڻي تون به ضد کان لھي وڃ.
***
ساهه ۾ سور ويا چنبڙي ايئن،
ماناري منجهه مکيون جيئن،
سورن ڪار ڪئي اهڙي آهي،
مُڃ به “مور”نه ڪُٽبو هيئن.
***
قلم جنهين جي هٿ ۾، سي ئي سڀ ڪجهه ڪن،
راضي رهن جن مٿان، تنھن کي ليڪ ڏين،
ڪاوڙجي ڪنھن کي، هيٺ ڪيرائي ڇڏين،
الله تون انهن، استادن کي آباد ڪر.