پرين اڄ پروڪي وچن جي مھابي،
مٽر، چيٽ جي بي چڻن جي مھابي.
اندر منجهه ٻرندڙ اُلن جي مھابي،
برهه جي ڀيانڪ بٺن جي مھابي.
غمن ۾ وئي دل ڳري ۽ جهري آ،
فڪر جي ڦٽاڪن ڦٽن جي مھابي.
گلابن ۾ سرهاڻ وڃ تون سمائي،
حسن جي انوکي چمن جي مھابي.
ڦلايا سرنھن گل بي تو لاءِ پيلا،
بسنتي فضائن رُتن جي مھابي.
اچي پاڻ هاڻي پيالو پيارج،
شرابي، شبابي نشن جي مھابي.
نھارن جو نرمل نظارو پسائج،
نقابي، عقابي اکين جي مھابي.
خطن ۾ لکي تو جي جملا اماڻيا،
صنم سينڌ جي بي سخن جي مھابي.
ڪري چُور شيشي جيان تو ڇڏيو آ،
ڪيل دل جگر جي ذرن جي مھابي.
اچو “مور” گڏجي هي مندون ملهايون،
گلابي نوابي لبن جي مھابي.