سچل سائين اسين هاڻي، اوهانجي در تي آيا هون،
غمن جي پيڙيو گهاڻي، اوهانجي در تي آيا هون.
مرن ڳڀرو پيا ٿا ڏس، اوهانجي ڏيهه ۾ ڏاڍا،
امن آهي کتو ناڻي، اوهانجي دري آيا هون.
وئي دونهاٽجي ڌرتي، چمن ساڙي خزان ڇڏيو،
خوشي آهي پئي ٿاڻي، اوهانجي در تي آيا هون.
سڄي مخلوق ميلي تي، اچي پھتي درازا ۾،
برهه جي باهه جي ڀاڻي، اوهانجي در تي آيا هون.
مغيري “مور” مايوسي ۽ مونجهارا وڪوڙي ويا،
اندر وهمن وڌو واڻي، اوهانجي در تي آيا هون.
(حضرت سچل سرمست جي 194-هين
ادبي ڪانفرنس ۾ پڙهيل غزل)