جواني وئي يار گذري غمن ۾،
اڌورن اميدن خوابن خطن ۾.
رڳو دردِ ديرا ڄمائي ويا هن،
دُلاري دُکي دل ڏوراپن ڏکن ۾.
برهه جو بتيلو بحر ۾ ڀڄايم،
اها بي وڃي يار اٽڪي ڪُنن ۾.
فڪر ۾ فسانو پيو يار ڦٽجي،
ڪھاڻي پئي آ قھر جي قصن ۾.
سدا ساهه کي سار سڪرات آهي،
ڇڏي تون وئين ڇو؟ وڇوڙن وڏن ۾.
ڪري قول جيڪي وفا جا وئين تون،
پرين پھچ هاڻي وچن جي وطن ۾.
ڇلڻ ساڻ ڇاتي ڪفن ٿي ڍڪائي،
اسانکي دفن تون ڪري ڇڏ قُبن ۾.
عقابي کڻي نيڻ گهوري ڏسڻ سان،
اسان کي ويھاري وئين تون دڳن ۾.
مغيري، پري پاڻ کان ڇو ڪرين ٿي؟
او ڀوري ڀري وجهه ڪو ڀاڪر بدن ۾.