اسان جي اکين جي هي آلاڻ سھڻي،
اوهانجي حسن جي آ واکاڻ سھڻي.
اُجهامي ويو دل جو ڏيئو هتي آ،
ڏسي ڪشمڪش ۽ هي ڇڪتاڻ سھڻي.
اوهانجي ڳلن جي رنگت جي فضا ۾،
ڀٽائيءَ جي ڌرتي جي سرهاڻ سھڻي.
اوهان جا چکائي لبن جي سوائي،
هئي ماکي کان وڌ سا ميٺاڻ سھڻي.
جڏهن چنڊ جوڀن جواني ٿو ماڻي،
اچي ياد تنھنجي ٿي چانڊاڻ سھڻي.
سڄي ڳوٺ ۾ هو هوا ٿي وئي آ،
اوهانجي اچڻ سان ٿي هڳساڻ سھڻي.
جڏهن کان مغيري اوهانجو سڏايم،
تڏهن “مور” پھري هي پھراڻ سھڻي.