وري يار ٻيھر سرنھن بي ڦلاري،
وري آس جاڳي نئين جوت ٻاري.
سڄو ڏيھه ساوڪ ۽ سرهاڻ آهي،
مٺي مند ٿي آ نھايت نياري.
ڪَمي صرف سائنڻ اوهانجي ئي آهي،
وڻن ڪين منظر ڦلاريل ڦلاري.
سُرو سور جو سھڻي توريءَ ٿو کائي،
پساهن ۾ هاڻي پڳا هون پياري.
غمي ويھجي وئي اسانجي اڱڻ تي،
خوشي تو گهڙي کن ڏني ڄڻ اڌاري.
سکي اچ سياري جي موسم ملهايون،
اوهان بن اکين مان آهي آب جاري.
اسان ديپ راهن ۾ رت ساڻ ٻاريا،
خزان جي هوائن وسايا خماري.
پرين پيار جا اچ ته پوپٽ پکيڙيون،
چپن کي ڏيون “مور” نئين سر بھاري.
گلن ۾ مغيري گلن کي سنڀاري،
اسان باهه دل منجهه ٻاري گذاري.