حسن جي يار بازر ۾ ڏٺي مون سينُ ڳوٺاڻي،
هڻي ڌاڙو وئي دل کي اها هئي عينُ ڳوٺاڻي.
اشارن ۾ سمندر جي نظارن سان پئي کيڏي،
ڏياري وئي هٿن ۾ اڄ پنو ۽ پينُ ڳوٺاڻي.
ملهاري ٿي وئي موسم جڏهن هوءَ مرڪندي نڪتي،
گلن ۾ رنگ ڀريندي وئي گلابي غينُ ڳوٺاڻي.
هٿن سان گل گلابن جا لبن مان لال ڪيرائي،
ادائن سان هڻي منتر وئي آ مينُ ڳوٺاڻي.
حجابن ۾ نقابن جو پرين پردو ڏيئي ڇڏيو،
مزاقن ئي مزاقن ۾ جهٽي وئي چينُ ڳوٺاڻي.
قطارن ۾ ته ڏس ڪونجون فضائن ۾ پيون نڪري،
وئي هڳساڻ هر جا ٿي لڳي لائينُ ڳوٺاڻي.
ڪري قابو وئي ڪوٽن ۾ اسان کي هڪ جهلڪ ۾ اڄ،
هڻي تالا ڏنڊا ٻيڙيون برهه جي بينُ ڳوٺاڻي.
مغيري وئي لکي دل جي ڪتابن جي نصابن ۾،
آهي هي “مور” جي محبت ٻئي جي ڪينُ ڳوٺاڻي.