اشارن ادا سان نھارڻ ڇڏي ڏي،
وٺي واٽ ويندڙ بيھارڻ ڇڏي ڏي.
زمانو سمورو شرابي لڳي ٿو،
اها ديد دلبر اُلارڻ ڇڏي ڏي.
مٽيءَ تي هٿن سان لکي نانءُ دلبر،
وري سو اسم تون ميسارڻ ڇڏي ڏي.
اوهانجي حسن جي ٿي هڳساڻ هر جا.
وري وار ڇوڙي ورائڻ ڇڏي ڏي.
هزارين اوهانجا آهن يار نوڪر،
هزارن کي هاڻي ڏکائڻ ڇڏي ڏي.
پرين اڄ ڪڪر ٿي اسان تي وسي وڃ،
اسان جي تون دلڙي سڪائڻ ڇڏي ڏي.
ڀري جام لبڙن جو ڏي “مور” کي تون،
مغيري اسان سان نٽائڻ ڇڏي ڏي.