سڄي سنڌ ٻوڙي ڇڏيو آهي پاڻي،
وڏي آهي دردن ڀري هي ڪھاڻي.
لکن کان مٿي ماڻهو روڊن تي آهن،
پڌر تي تـتيءَ جو نه ماني نه پاڻي.
ننڍا ۽ وڏا سڀ، ٻڍا ۽ ٻچا سڀ،
ويا در بدر ٿي ڦلاڻو ڦلاڻي.
ٻڏو ڀاءُ ڪٿ ۽ لڙهي ڀيڻ ڪٿ آ،
وئي پيءُ پٽ جي به ٿي آ پڄاڻي.
ڪٿي ڏاج لڙهيا، ڪٿي کاڄ لڙهيا،
ڪٿي پاڻي ٻوڙيا،سياڻو سياڻي.
اڃايل، بکايل، ڏکايل، وڃايل،
بڻي روڄ جي سنڌ آهي رهاڻي.
گهٽائون، فضائون، ادائون، ٻڏي ويون،
نگاهون، نظارا، ٻڏي ٻانڀياڻي.
غزل، گيت، دوهو، نثر بي ٻڏل آ،
پنو، پين، مس جي ٻڏي آ جواڻي.
ٻڏا ساز، سھرا، ٻڏي ڳاڙهي ميندي،
ڪٿي موڙ پاتل، ٻڏا راڻو راڻي.
ڪشالا، اُجالا، جوالا، ٻڏا هت،
ٻڏا “مور” منظر ٻڏي سنڌياڻي.
(2010ع- سنڌ ۾ آيل ٻوڏ جي ڀيانڪ تباهيءَ تي لکيل غزل)