شاعري

ڳوڙها ڳوڙها ڳـَلَ

مور مغيريءَ جي شاعري عشق، پيار، محبت ۽ وطن دوستيءَ سان ڀرپور آهي. هن جي شاعري سنڌي ادب جو املهه ميراث آهي. سندس شاعري ادب ۾ پنھنجي الڳ حيثيت والاري ٿي. مورَ جو ادبي سفر ويھن سالن جي وشال عرصي تائين پکڙيو پيو آهي. جنھن ادب جي ميدان تي مسلسل رياضت ڪري، پاڻ مڃايو آهي ۽ پنھنجو الڳ مقام ٺاهيو آهي.
  • 4.5/5.0
  • 1845
  • 485
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • مور مغيري
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ڳوڙها ڳوڙها ڳـَلَ

ٽوپي اجرڪ وارا ماڻهو،

ٽوپي اجرڪ وارا ماڻهو،
سنڌي سورهه سارا ماڻهو.

اٿڻي، ويھڻي، رهڻي، ڪھڻي،
عظمت ۾ بي نيارا ماڻهو.

ٻولي جن جي ٻاجهاري آ،
جاني جيءَ جيارا ماڻهو.

جوڀن ۾ شل جهانگي جيئن،
اکين جا هي تارا ماڻهو.

غيرت لئه سِرُ ڏيئي ڄاڻن،
هوشو، هيمون پارا ماڻهو.

سنڌي ٻولي زنده هوندي،
گونجن گهر گهر نعرا ماڻهو.

ويرين جي اک جا هي ڪنڊا،
ڌرتي دشمن کارا ماڻهو.

مھماني جا “مور” ٿا سڏجن،
دل ۾ ڪندڙ آرا ماڻهو.


(6-ڊسمبر 2011ع ثقافت ڏهاڙي تي لکيل)