ڪناري مٿان راڄ راڻي ڏڪي ٿي،
سمندر جي سندر ڪھاڻي ڏڪي ٿي.
وڳو ريشمي يار جي آ بدن تي،
وزن تي غزل جي وراڻي ڏڪي ٿي.
سکي وار سج تي پئي ٿي سُڪائي،
اها ريت بي اڄ پراڻي ڏڪي ٿي.
غزل، گيت، دوها ڪوي پيو لکي ٿو،
سڄي شاعري بي اگهاڻي، ڏڪي ٿي.
ختم ٿي ويو آهي احساس اڄڪلهه،
۽ انسانيت جي پڄاڻي ڏڪي ٿي.
مري پيءُ، پٽ جي هٿان اڄ وڃي ٿو،
ڪٺل ماءُ ۽ ڪٿ نياڻي ڏڪي ٿي.
ڪھاڙي هٿن ۾ ڪلاشن ڪلهي تي،
رڳو اچ ته رت جي رهاڻي ڏڪي ٿي.
لڳن روز ڌاڙا اسانجي حقن کي،
پئي يار سنڌو سياڻي ڏڪي ٿي.
اٿو جوان جوڌا، ٿيو هوشو، دودا،
وري “مور” ساڳي ڪھاڻي ڏڪي ٿي.