چوان ٿو ته توتي لکان ڪو غزل،
جنم ڏڻ تي تو ڏي مُنجان ڪو غزل.
لکي ڊائريءَ تي ڇڏين اي پرين،
سکي شال اهڙو هجان ڪو غزل.
ٺھي توکي ڳل تي جو تر يار ٿو،
يا اک ۾ ڪجل ٿي پوان ڪو غزل.
بڪل يار چوٽيءَ جو جيڪر ٿيان،
يا لالي لبن جي ٿيان ڪو غزل.
چوڻ سان سازن کي ڇيڙي ڇڏي،
اهڙو يار ڳائي وجهان ڪو غزل.
گلن ساڻ تشبيھه توکي ڏيان،
لڀي شال جيڪر ڪٿان ڪو غزل.
فڪر ۽ وزن ساڻ سرجي وڃي،
بحر تي مان اهڙو سکان ڪو غزل.
رڳو “مور” تنھنجي ئي دل ۾ رهي،
چوي دل ٿي اهڙو لکان ڪو غزل.