اسانجي اميدن کي ڪچلي پياري،
ڪکن جي جهڳي منجهه تو باهه ٻاري.
پرين پير ٽانڊن تي پئجي ويا ڄڻ،
برهه باهه اهڙي اندر ۾ اُٿاري.
پيو پيار جي گهاڻي ۾ پيڙجان ٿو،
لڳا قرب جا ڪِيرَ آهن قھاري.
کڻي نيڻ خنجر مِٺي جي ڪُٺا ٿئي،
لھي سارَ وڃ تن شھيدن جي ساري.
کلي حسن جي هاڻ خيرات ڏي تون،
نه موٽاءِ پيناگ هاڻي پياري.
اسان جيت ڪارڻ پـَتا کيڏيا ها،
مگر پاڻ کي هٿ ملي يار هاري.
اسانجي محبت جي محلات بي ڪا،
مغيري اڇي ٿر جي ڄڻ “مور” واري.