نيڻ برسات وانگي وسن ڍوليا،
راهه تنھنجي پيا ٿا ڏسن ڍوليا.
ياد آئي پراڻي وري رات سا،
چنڊ تارن سان هو جو مگن ڍوليا.
هير ٿڌڙي پرهه جو پھر بانوري،
ها اچي ڪر سڄو تر چمن ڍوليا.
جو وهي واپري سور سيني اندر،
ٻڙڪ ٻاهر ڪڍي نه چپن ڍوليا.
سنڌ سان جو ستم اڄ ٿئي ٿو پيو،
تن عذابن تي پوندو ڪفن ڍوليا.
ڪين فتنا، وڳوڙا ۽ جهيڙا هجن،
پاڻ کي هاڻ گهرجي امن ڍوليا.
ڪاش رونق وري ساڳي موٽي اچي،
شال اوطاقون ٻيھر مچن ڍوليا.
دل چوي ٿي سڄو جڳ مھڪي پوي،
دوست انسان ٿي سڀ رهن ڍوليا.
“مور” ماکي، مکڻ، کير جٿ ڪٿ ملي،
سنڌ اهڙو هجي ڪو وطن ڍوليا.