ڏٺم ڇا ته منظر گلابي وڳي سان،
هئي سڀ کان بھتر نوابي وڳي سان.
خمارن ۾ مخلوق ساري ڪري وئي،
جڏهن نڪتي ٻاهر شرابي وڳي سان.
سڄو ڏيھه مرڪي پيو اڄ اچانڪ،
اچي يار ويو لاجوابي وڳي سان.
بڻي مند دل جي بسنتي وئي آ،
ڏني سونھن جهلڪي شبابي وڳي سان.
اسان جھڙا نوڪر هزارين اوهانجا،
ٿيا قيد قابو نقابي وڳي سان.
کپي ونڊ سائين حسن جي سخا جو،
ڀري جام ڏي بي حسابي وڳي سان.
وري “مور” تي اڄ عنايت اچي ڪر،
ڪئي تو اڳي جا عقابي وڳي سان.