شاعري

ڳوڙها ڳوڙها ڳـَلَ

مور مغيريءَ جي شاعري عشق، پيار، محبت ۽ وطن دوستيءَ سان ڀرپور آهي. هن جي شاعري سنڌي ادب جو املهه ميراث آهي. سندس شاعري ادب ۾ پنھنجي الڳ حيثيت والاري ٿي. مورَ جو ادبي سفر ويھن سالن جي وشال عرصي تائين پکڙيو پيو آهي. جنھن ادب جي ميدان تي مسلسل رياضت ڪري، پاڻ مڃايو آهي ۽ پنھنجو الڳ مقام ٺاهيو آهي.
  • 4.5/5.0
  • 1851
  • 485
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • مور مغيري
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ڳوڙها ڳوڙها ڳـَلَ

"ڳوڙها ڳوڙها ڳل” لاءِ ڪجھه آءُ به چوان

اڄ کان اندازن سورنھن سال اڳ جي ڳالهه آهي، جڏهن آئون هالار ڊائجسٽ پڙهندو هيس ۽ هالار سان مونکي سائين عبدالخالق ”عبد“ متعارف ڪرايو هو. ”هالار“ مون سائين مورمغيريءَ کي پڙهيو. جڏهن ماکيءَ جهڙي مٺڙي مور جي شاعري تي تاثرات لکڻ جي موقعي تي، دل باغ بهار ۽ بيحد خوش آهي. انسان جي شعوري سفر ۾ فنون لطيفا جو وڏو مقام آهي ۽ فنون لطيفا ۾ شاعريءَ جو اهم درجو آهي. شاعري شعور جو نالو آهي. شعوري ٻول اهي ماڻهو ٻوليندا آهن، جن جي دل ۾ احساسن ۽ جذبن جو طوفان موجود هوندو آهي. اهڙوئي ۽ احساسن جو طوفان مور جي من به موجزن آهي. تڏهن ته سائين لفظن مان خوبصورت موتين جھڙي مالها جوڙيندو آهي ۽ اهي خوبصورت گلن جـھڙا خيال ماڻهن جي دلين جي آٿت بڻجندا آهن. مور جي من ۾ محبت جي جيڪا تشنگي ۽ سونھن کي پسڻ جي جيڪا تات طلب آهي. اها سيبتن لفظن جي روپ ۾ سامهون ايندو آهي. هو سونھن کي پاڪ پَوتر ۽ عبادت سمجهي ٿو. تڏهن ته چوي ٿو:
اوهان جو حسن منھنجي لاءِ عبادت گاھ هڪ آهي،
اکين کي آ ملي ويئي، اها ئي راھ هڪ آهي،
اوهان جي تات تاري آ، زبان تي ذڪر جاري آ،
منھنجي دل جو مٺي توتي پڪو ويساھ هڪ آهي.
حسن وارا هميشه مغرور هوندا آهن پر محبت ڪندڙن جي دل مجبور ۽ ميڻ جھڙي هوندي آهي جيڪا حُسن جي آتش اڳيان پاڻي پاڻي ٿي پوندي آهي، پوءِ هو سورهيائپ ڇڏي نياز نوڙت ۽ عجز و انڪساري واري واٽ وٺندا آهن. حقيقت ۾ اها ئي واٽَ قسام ازل جي واليءَ کي وڻندي آهي، ساڳي ئي واٽَ وٺندي مور هڪ هنڌ چئي ٿو:
حُسن تي اوهان کي وڏو نازُ آهي،
ڀلي نازَ ڪر تون، تنھنجو رازُ آهي،
اسين تنھنجا ٻانها تون آقا اسانجو،
اسان وٽ ته عاجزي ۽ نيازُ آهي.
شاعر معاشري جو ترجمان هوندو آهي. معاشري جا ڏک، سک، خوشيون، غميون، ظلم، زيادتي، ناانصافي، نابرابري ۽ سماجي حالتن کي نظر ۾ رکي، تخليقون سرجيندو آهي. مور جو هي شعر اهڙي عڪاسي ڪري ٿو:
هتي سنڌ جو سور ڪهڙو لکان مان،
ڏنل خوشين کي ٻهارو لڳي ٿو.
امن هاڻي رهيو اسان وٽ نه آهي،
ڪٿي بي نه اهڙو سڌارو لڳي ٿو.
مور مغيري هڪ حساس ۽ سٻاجهڙي شخصيت جو مالڪ، ڪالم نگار۽ سماج سڌار استاد پڻ آهي. جنھن وٽ نفيس احساسن جو تمام وڏو جهان آهي. هو زنده ضمير ۽ انسانيت جي ڀلائي لاءِ جاکوڙيندڙ شاعر آهي. مور پيار ۽ پاٻوھ جو سبق ڏيندي لکي ٿو:
اسان پيار پالي نپايو آ دل ۾،
اسان لاءِ شيعو نه ڪوئي سُني آ.
مور مغيري هڪ قدردان انسان ۽ بهترين ڏات ڌڻي آهي. سندس شاعريءَ ۾ پيار پريت جا پيغام، درد، غم ۽ خوشيءَ جو اظهار وڏي واڪي ملي ٿو. مور جي شاعريءَ ۾ تسلسل ۽ رواني آهي. اهوئي سبب آهي جو مور نئين ٽهيءَ ۾ پنھنجي شناخت ۽ نمايان مقام رکندڙ نيارو شاعر آهي. ڌڻيءَ در دعا آهي ته سندس عزت بلند فرمائي.

[b]محمد رفيق مغيري
[/b]ڀاڳ ناڙي، بلوچستان.