ڪيا تنھنجي ديدن جي ديدار زخمي،
پرين مان نه هڪ، پر ٻڍا ٻار زخمي.
وڏي هاڪ تنھنجي حسن جي هلي ٿي،
ويو ٿي سڄو آهي سنسار زخمي.
مُڪا سور تو سوکڙي جيڪي آهن،
ڪيو تن جگر، دل آرؤن پار زخمي.
ويو باغ اجڙي آهي زندگيءَ جو،
مان هيڪار، ٻيھار، ٽيھار زخمي.
اسان ياد جي ئي سھاري جيئون ٿا،
هتي هر گهڙي آهي هر وار زخمي.
نٿي شاعري هاڻ لکجي اسان کان،
سکي سوچ سورن ۾ ويچار زخمي.
مٺي “مور” کان ڇو بھارون کسي وئين،
ڪري قول، واعدا ۽ اقرار زخمي.