ڀاڳوند شاعر
رسول حمزه توف جو قول آهي ته ”جنهن شاعر جي دل ۾ قوم لاءِ باھ ناهي اهو شاعر نه پر لٻاڙي آهي“. سنڌ جو سڄاڻ شاعر، منهنجو علمي ادبي رهنما ’شبير سيال‘ رسول حمزه توف جي ان قول تي پورو پورو لهندڙ شاعر آهي. شبير جو هي نظم ان جو کليل دليل آهي ته :
مان سينڌ سنڌوءَ جي سجائيندس
تنهنجو جيجل کير ملهائيندس.
سنڌ جي ٻهڳڻي شاعر استاد محمد هاشم ’سائل‘ لاکي هڪ دفعي هڪ ڀري محفل ۾ شهيد گلشير تيوڻو جي آواز ۾ شبير سيال جي هي وائي:
ساٿي اوري آءُ
سنڌ جا ويهي سور سڻايئين
ٻڌندي بي اختيار چئي ڏنو هو ته شبير جي هيءَ وائي پنهنجي قوم لاءِ سهڻي صلاح ۽ وڏو پيغام آهي.
شبير اهو ڀاڳوند شاعر آهي، جنهن جي شاعري کي اڪثر ناليوارن فنڪارن ڳايو آهي. ڪيترائي نوان راڳي سندس شاعري ڳائي مشهور ٿيا. سندس شاعريءَ کي ڪيسٽ کان علاوه ريڊيو ۽ ٽي وي تان ڪيترائي فنڪار ڳائيندا رهن ٿا. شبير جي شاعري فني ۽ فڪري لوازمات تي پوري لهي ٿي. جنهن مان صاف ظاهر آهي ته پاڻ علم عروض جو تمام گهڻو ڄاڻو آهي. شبير شاعريءَ سان گڏ موسيقيءَ جي پڻ سٺي ڄاڻ رکي ٿو ۽ بينجو نواز پڻ آهي. هڪ گهر ۾ رهندي ننڍپڻ کان ئي سندس شاعري چوري چوري پڙهندو هئس، ۽ روز سندس ڊائرين مان نئين شاعري تلاشيندو هئس. ان ڪري ئي سندس گهڻي شاعري مونکي زباني ياد آهي. شبير مون لاءِ شفيق ڀاءُ سان گڏ مهربان پيءُ جيان آهي. مون جيان سنڌ جا ٻيا ڪيترائي شاعرکانئس شاعريءَ ۾ رهنمائي وٺن ٿا. دعا آهي ته سندس هي شعري مجموعو ”اهي ڀي ڏينهن هوندا ها“ خوب مقبوليت ماڻي.
ممتاز سيال
سيڪريٽري
س.ا.س شاخ قاضي احمد