ڪبو واعدو پختو ۽ پاري ئي ڇڏبو.
وڏن پاهڻن کي پگهاري ئي ڇڏبو.
پرين زهر ڏيندا خوشيءَ سان پي وڃبو،
رقيبن جو شربت به هاري ئي ڇڏبو.
اگر مئه پرستي ڇڏيسون ته ڇا ٿيو؟
ڪو مئخاني آيو پياري ئي ڇڏبو.
جا طوفان ۾ ويئي ڦاسي آ ٻيڙي،
انهيءَ کي لڳائي ڪناري ئي ڇڏبو.
جو آداب محفل نٿو ڄاڻي ساقي،
ته محفل مان اُن کي اٿاري ئي ڇڏبو.
اي ”شبير“ مايوس ڇا لئه ٿيو آن،
ڏکيو يا سکيو وقت گهاري ئي ڇڏبو.