اعتمادن کي چوٽون رسايُون ته نه.
راز پنهنجا ٻين کي ٻڌايون ته نه.
ڇا نه پنهنجي مٿان گذريو اي پرين،
خبرون ٻڌندو رهئين پر تون آيون ته نه.
پاڻ ۾ نيٺ پرتاسون پاڻهي ٻئي،
پنهنجو پيرن پيارا پڄايون ته نه.
تنهنجي لفظن ۾ ميٺاج اهڙو ته آ،
جڳ ۾ اهڙيون مٺيون ڪي مٺايون ته نه.
آ ته اونداهه ۾ سوجهرا ڳولهيون،
چنڊ پويون ٿيون روشنايون ته نه.
سمنڊ قاتل سڃاڻي ڪيو شور آ،
پاڻ ويرن کان ان کي بچايون ته نه.
جي حياتي رهي ميلا ٿيندا ’شبير‘،
چند ڏينهن جي لئه موڪلايون ته نه.