نه کوليو نه کوليو ڏکن جون ڪهاڻيون.
ستائن ٿيون يادون، اسان کي پُراڻيون.
ڪٿي يار آهن ڪٿي آهه ياري،
نه ٻيهر مليا جي ڪري ويا پُڄاڻيون.
اسان ساهه ۾ سي ته سانڍي رکيون هِن،
چٺيون چاهه مان جي اوهان هُون اماڻيون.
ورن جا سِڪي پيون ڏسن روز سپنا،
اڇا وار ٿي ويا جلي ويون جواڻيون.
جي ٽانڊي لئه آيون ٿيون مالڪياڻيون،
۽ ٻانهيون ويون بڻجي هتي گهر ڌڃاڻيون.
حسين ڏينهن راتيون جنين ساڻ گذريون
اهي وقت ٻيهر ڪٿان هاڻ آڻيون
الئه واءُ ڪهڙو وريو آهه ”شبير“،
نه ساڳيا سڄڻ ۽ نه ساڳيون رهاڻيون.